Witaj na blogu Psiary Maniakalnej. Siadaj, kubek z kawą w dłoń, albo piwko czy jaki tam inny trunek wybierzesz.

Obiecuję, że nie będzie nudno. Często będzie kontrowersyjnie. Z pewnością będzie wiele dygresji. Nie będzie obiektywnie, bo uważam, że trzeba być sobą, a mam wrażenie, że często moje podejście do hodowli czy psów znacznie różni się od podejścia innych, którzy kręcą te "lody" od lat wielu. Hodowla to nie może być biznes, nie powinien być. Pewnie nie raz Cię zaskoczę, pewnie nie raz rozczaruję. Zawsze jednak będzie szczerze.

Dużo będzie przez pryzmat rasy. Staffik to nie jest jeden z tych łatwych towarzyszy życia. Ja jednak kocham wyzwania i dreszczyk emocji, a ta rasa to wręcz gwarancja tego i jeszcze kilku dodatkowych stanów emocjonalnych.

Nie owijam w bawełnę, a moje frustracje zauważysz od razu. 

Chcę uczyć, bawić, uświadamiać i pokazać, że życie ze stadem i z tym jakże odmiennym od naszego gatunkiem jest niesamowitym pasmem nauki, rozwoju, przemyśleń i wniosków. Nawzajem musimy uczyć się od siebie i oduczyć się narzucać psu swoje pragnienia, a nauczyć się jak go zrozumieć.

Nie ma chyba w przyrodzie więzi silniejszej niż pies i jego opiekun. To jedyna więź, która trwa, a przynajmniej powinna od dzieciństwa, aż do śmierci jednego z nich więc wypadałoby się ze sobą nie męczyć, a wydrzeć z życia jak najwięcej w jak najciekawszy sposób. My - ludzie i one - psy, mamy tylko po jednym życiu. Wypada aby ani sobie ani jemu go nie zmarnować.  

Zapraszam.